ජීවන මහ මග කැල්මෙන් හෙලි කළ ඒ නිල් මිණි දෑසයි
දකින තුරු සිත දැඩි අවිවේකයි
සෙනෙහස පොදි බැඳ හිසින් දරා
සැනසිලි පිණි දිය රැගෙන පෙරා
සැතපෙන කුටියට ඇය ආ අන්දම
සුවඳ සිහිනයකි බවය පුරා
මුවින් අමොද බිඳු බිඳු වෑහේ
සිතුම් පැතුම් එකිනෙක පෑහේ
දායාදය ලෙස අබැටක් නොපතමි
ඇගෙ නොකැලැල් හද මට සෑහේ
No comments:
Post a Comment